هویّت چیست؟ اول از همه اینکه هویّت یک فرآیند است نه یک چیز «یافت شدنی». شاید بتوان آن را به رد پایی تشبیه کرد که تمدن در طول حرکتش در تاریخ از خود بجا می‌گذارد. این رد پا همان فرهنگ، یا هویّتِ آن  تمدن است.

دوم اینکه هویّت به سبب فرآیند بودنش نمی‌تواند مصنوع باشد. ما هویّت‌مان را در مواجهه با آنچه که تصور می‌کنیم مشکلات واقعی‌مان است، سر و شکل می‌دهیم. فی‌المثل اروپایی‌ها پیشروان انقلاب صنعتی بودند، بی آنکه دل‌نگران هویّت خود باشند. این کشورها به سبب کوشش‌هایشان در این زمینه، ثروت بسیاری اندوختند امّا همچنان فرانسوی، انگلیسی یا آلمانی باقی ماندند.

سوم اینکه هویّت امری خود‌آگاه نیست. مثلاً شاید بتوانیم دربارة منطق فرانسوی (فرانسوی بودن) سخن بگوییم امّا مردم فرانسه نمی ‌کوشند این منطق را به‌ دست آورند بلکه صرفاً تلاش می‌کنند معقول و منطقی باشند. این ما هستیم که می‌گوییم: « فلان چیز خیلی فرانسوی است».

ما با ادراک خود و محیط‌مان است که هویّت خویش را می‌یابیم. هر کوششی برای میانبر زدن و کوتاه کردن این فرآیند فهم یا ساختن و جعل هویّت، لاجرم به زیان همة ما خواهد بود. این کار نوعی فریب و تقلب، یا نوعی علامت‌دادن است. «علامت»  آشکارا با «نماد»  تفاوت دارد، چرا که تلویحاً متضمن نوعی واکنش از سنخ واکنش پائولوفی  است؛ یعنی واکنشی است مجعول. همچنانکه شخصی پرچمی را تکان می‌دهد و دیگران از جا می‌پرند و ادای احترام می‌کنند. اگر یک معمار پس از آنکه دور دنیا را گشت ناچار شد به هند بازگردد، و کوشید در آنجا عین همان ساختمان شیشه‌ای را بسازد که در نیویورک دیده بود، تنها و تنها دست به انتقال علامت‌ها زده است. امّا از آن طرف، اگر همین فرد اصول معماری را اخذ کند و آن را بر مجموعة کاملاً متفاوتی از مواد ، شرایط اقلیمی، آداب و رسوم و سنت‌ها اعمال کند، ممکن است بنایی معاصر بسازد که سراپا از شیشه نباشد امّا با محل مورد نظر، و در نتیجه به هویّت، بسیار متناسب باشد.